Υπογονιμότητα. Μια αληθινή ιστορία για τις ψυχολογικές αιτίες και την ευθύνη των γιατρών.

[Edit]

Αυτό το φαινόμενο, το ονόμασα, “φυσική αντισύλληψη” Αλλά κανένας γιατρός δεν με έπαιρνε στα σοβαρά.Κανένας, δεν μου έδινε σημασία. Αντίθετα: Μερικές φορές έπρεπε να μείνω μέχρι και οχτώ βδομάδες στο κρεβάτι για να μην χάσω το παιδί που ίσως είχα συλλάβει, χωρίς όμως ποτέ να διαπιστωθεί πως είμαι πράγματι έγκυος. Όλες αυτές οι εξετάσεις, οι λάθος διαγνώσεις, οι λάθος θεραπείες κ.τ.λ. που ανεχόμουν τόσα χρόνια, σήμερα μου είναι αδιανόητες.
Είμαι παντρεμένη 24 χρόνια και είμαι 47 χρονών. Θέλω να μιλήσω για ένα θέμα σχετικά με την υπογονιμότητα μου που μέχρι τώρα κανένας γιατρός δεν έπαιρνε στα σοβαρά όταν του το επισήμανα. Και τώρα μάλλον είναι αργά για να ξεπεράσω τις συνέπειες που είχε για μένα αυτή η άγνοια των γιατρών.
Παρ΄όλα αυτά αισθάνομαι την ανάγκη να διηγηθώ την ιστορία της στειρότητας μας, γιατί μου φαίνεται χαρακτηριστική της εποχής μου. Οι συνηθισμένες εξετάσεις για πρωτογενή υπογονιμότητα που κάναμε ο άντρας μου κι εγώ στις πανεπιστημιακές κλινικές, δεν έδειξαν καμιά συγκεκριμένη αιτία-αν και ποτέ δεν πήραμε στα χέρια μας, τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Παραιτήθηκα απο την δουλειά μου, έκανα λασπόλουτρα στην Ίσχια, ορμονοθεραπείες και άλλα παρόμοια, χωρίς αποτέλεσμα. Απο πολύ νωρίς όμως παρατήρησηα, κάτι που με παρεξένεψε. Χάρη στις μετρήσεις της θερμοκρασίας, μπορούσα να υπολογίζω την ωορηξία μου, με μεγάλη ακρίβεια. Όταν ο άντρας μου ‘έλειπε σε επαγγελματικά ταξίδια, η ωορηξία, ερχόταν πολύ φυσικά 10 με 14 μέρες μετά την περίοδο. Όταν προσπαθούσαμε να εκμεταλευτούμε εκείνες τις μέρες, η ωορηξία καθυστερούσε μέχρι που δεν μπορούσαμε άλλο η μέχρι να ξαναφύγει ο άντρας μου ταξίδι.
Αυτό το φαινόμενο, το ονόμασα, “φυσική αντισύλληψη” Αλλά κανένας γιατρός δεν με έπαιρνε στα σοβαρά.Κανένας, δεν μου έδινε σημασία. Αντίθετα: Μερικές φορές έπρεπε να μείνω μέχρι και οχτώ βδομάδες στο κρεβάτι για να μην χάσω το παιδί που ίσως είχα συλλάβει, χωρίς όμως ποτέ να διαπιστωθεί πως είμαι πράγματι έγκυος. Όλες αυτές οι εξετάσεις, οι λάθος διαγνώσεις, οι λάθος θεραπείες κ.τ.λ. που ανεχόμουν τόσα χρόνια, σήμερα μου είναι αδιανόητες.
Θα ήθελα να αναφέρω ακόμα, πως για 35 χρόνια είχα τρομακτικούς πόνους, ακόμα και λυποθιμίες, όταν ερχόταν η περίοδος μου. Μετά απο μία θεραπεία εντέρου απο εναλλακτικό γιατρό, εδώ κι εννιά μήνες περίπου, δεν έχω πια σχεδόν καθόλου πόνους στη διάρκεια της περιόδου! ‘Ερχομαι λοιπόν στο κυρίως θέμα: Είμαι βέβαια ακόμη πολύ στενοχωρημένη που δεν έχω δικά μου παιδιά και μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση. Παρ’ όλα αυτά οι αιτίες της ψυχολογικής υπογονιμότητας, εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα μου και φοβάμαι μήπως δημιουργήσουν και άλλα προβλήματα. Θα ήθελα να αποφύγω κάτι τέτοιο. Μπορείτε να με βοηθήσετε να βρω έναν ψυχοθεραπευτή στην περιοχή μου;
Ο γιατρός δεν την καταλαβαίνει, είτε απο άγνοια είτε εξαιτίας των διαφορετικών επιστημονικών του απόψεων. Ένας γυναικολόγος ανοικτός κι ανθρώπινος ή ειδικευμένος στη ψυχοσωματική ιατρική θα είχε σκεφτεί, μετά απο τόσες αποτυχημένες ιατρικές προσπάθειες τεκνοποίησης, ότι ίσως πρόκειται για  ψυχική αναστολή. Η Έρικα που ουσιστικά έκανε μόνη της την διάγνωση, διευκολύνει τους γιατρούς σε σύγκριση με άλλες ασθενείς. Εχει ήδη αναφέρει την πιθανότητα, να οφείλονται σε ψυχολογικά αίτια τα προβλήματα της. Ακόμη και τη σύγκρουση θέλει να λύσει η ίδια. Στην περιγραφή της, υπάρχουν δύο σημαντικά στοιχεία. Απο την μία οι έντονοι πόνοι στην διάρκεια της περιόδου, που υποδηλώνουν μια άρνηση της θηλυκότητας, απο την άλλη η θλίψη στην οποία βυθίζεται κάθε τόσο. Αν και το παιδί που μια ζωή επιθυμούσε, ίσως δεν είναι πια δυνατό να έρθει, μια ψυχοθεραπεία θα μπορούσε να την βοηθήσει να ξεκαθαρίσει, εάν υπάρχουν κάποια εσωτερικά κίνητρα που την εμποδίζουν να βρίσκει πραγματική ικανοποίηση σαν γυναίκα κι ακόμα να μάθει ποιά είναι αυτά τα κίνητρα…..
…”Το τελευταίο και πιο συχνό παράπονο των γυναικών απο τους γυναικολόγους, είναι η έλλειψη κατανόησης, συχνά μάλιστα και πλήρους αδιαφορίας τους για τα ψυχολογικά ζητήματα κι ακόμα, ο ελάχιστος χρόνος που διέθεταν για ανταλλαγή και συμβουλετική συζήτηση.
Η Γιοχάνα Σ. παραπονιέται:” Δεν είμαι πολύ ευχαριστημένη απο τον γυναικολόγο μου, αλλά έχω δοκιμάσει τόσους πολλούς γυναικολόγους, άντρες και γυναίκες, που έπαψα πια να ελπίζω. Αυτό που μου λείπει, είναι η συζήτηση με τον γιατρό. Να με ρωτάει απλώς καμιά φορά, πως νιώθω, αν κάτι με στενοχωρεί….”
Η Γκιζέλα Π. γράφει: Όταν είπα στον γιατρό μου ότι τα προβλήματα μου είναι κυρίως ψυχολογικά ο γιατρός απάντησε:..”και ποιός δεν έχει τέτοια προβλήματα;” Στη συνέχεια, ένας άλλος γιατρός, δέχεται πως η αιτία της υπογονιμότητας μπορεί να είναι ψυχολογική αλλά ξανακλείνει αμέσως αυτήν την εκδοχή λέγοντας στην ασθενή του, πως οι περισσότεροι ψυχοθεραπευτές, είναι τσαρλατάνοι και της προτείνει άλλη μια εξάμηνη ορμονική αγωγή.
Άλλος γιατρός παραπέμπει την ΧέλγκαΒ. σε μια ψυχολόγο όμως ο οικογενειακός της γιατρός την συμβουλευει αποτρέποντας την, λέγονταςπως κάτι τέτοιο περισσότερο θα την έβλαπτε, παρά θα την ωφελούσε. Η Χέλγκα όμως, του απανατά ορθά κοφτά, ότι αυτό που την βλάπτει περισσότερο, είναι μάλλον το μεγάλο χρηματικό κόστος της θεραπείας.

Απόσπασμα απο το βιβλίο: “Υπογονιμότητα. Όταν η ψυχή λέει όχι!” Dr med. UTE AUHAGEN-STEPHANOS Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπέυτρια. Εκδόσεις Θυμάρι.